zondag 31 juli 2011

U2 is God

Bono van U2 is God. Nadat zijn prive vliegtuig om 16u20 pm geland was, hield het plots op met regenen. De onophoudelijke plensregen die al uren uit de grijze lucht viel, hield het voor bekeken toen de Ierse groep voet aan land zette in Moncton. Bono stapte uit, snoof de lucht van Atlantisch Canada in, keek rond en zag dat het goed was.

Net door die forse regenbuien was de concertwei van Magnetic Hill herschapen in een gigantische modderpoel. Zaterdagvoormiddag gingen we in extremis nog op laarzenjacht, samen met duizenden andere Monctonions trouwens. Zelfs in de twee gigantische Wall-Marten van de stad waren de laarzen uitverkocht, en dat wil al wat zeggen. Een stad van 80.000 inwoners die een concert organiseert met 80.000 bezoekers, dat vraagt om verkeersproblemen. De ruime omgeving rond Magnetic Hill was autovrij gemaakt. Bussen brachten drommen concertgangers heen en weer naar de ingang en aan de rand van de stad waren grote parkings voorzien. Openbaar vervoer bestaat hier virtueel niet. Dichter bij de wei deden eigenaars van grote lappen grond gouden zaken door 30 dollar aan te rekenen voor een avondje parking. Ze stonden allemaal vol, die parkings. Wij konden onze auto gelukkig parkeren op de oprit van Jocie en Pat, een bevriend koppel dat op 3 km van Magnetic Hill woont. Vandaar was het nog een zomerse wandeling van drie kwartier tot aan de ingang. De sfeer deed denken aan Werchter alleen wat ordelijker en gedisciplineerder. De gemiddelde leeftijd van het publiek lag natuurlijk wat hoger en de consumptie van bier is in dit land strikt gereglementeerd. In die grote stroom wandelende mensen lieten we ons meevoeren naar de ingang van de wei. Een keer op de heilige festivalgrond kwamen de laarzen goed van pas want de modder was plakkerig en diep.

Magnetic Hill is een gedroomde concertwei, een gigantisch amphitheater. De wei loopt lichtjes naar beneden met aan de voet van de heuvel een soort natuurlijk podium tussen de bossen. Op die grote open plaats beneden stond de typische ruimteschip-constructie die bij deze “360 Tour” hoort met daarrond zitplaatsen.

Terwijl Arcade Fire het voorprogramma afwerkte, probeerden we wat dichter bij het podium te komen, iets wat tot onze grote verbazing lukte. Ondanks de vele duizenden toeschouwers had iedereen ruim plaats. We stonden op amper enkele tientallen meters, recht voor het podium. We troffen daar trouwens Fanny en Alan die vanuit Fredericton waren afgezakt voor het concert.

Net voor de start hoorden we plots een onbestemd gerommel in de verte. Uit de wolken boven de heuvels schoten twee F-16’s die met volle snelheid en met een oorverdovend geluid extreem laag over het podium vlogen. De menigte werd gek, en toegegeven, dit was ook een zeer spectaculair zicht. Boven de stad draaiden de straaljagers, om daarna op lage snelheid opnieuw over de wei te vliegen. Het gerommel van de straalmotoren verstomde maar zwelde dan plots weer aan. De twee fighter jets knalden nog een laatste keer over de wei in zeer nauwe formatie en ter hoogte van het artiestendorp schommelden ze met hun vleugels, als een eresaluut aan U2. Met de groeten van de Canadese luchtmacht! Bono is God, geloof me.

Het was een speciale avond voor U2. Dit was het eerste 360-concert volledig in open lucht en met een record aantal bezoekers bovendien (ruim 80.000). Bovendien was het ook het allerlaatste concert van deze tour die drie jaar heeft geduurd. Een emotioneel moment dus voor de groep en crew, dat was enkele keren te merken tijdens de show.
Het optreden zelf was trouwens subliem. Een perfect samenspel van muziek (oude en nieuwe hits), licht, rook en visuele effecten, met dank aan het gigantische ronde videoscherm (gemaakt door Barco). Ook een speciale videoboodschap vanuit het Internationaal Ruimtestation ISS was een kippenvel moment. Op het megascherm verscheen de Commandant van ISS, Mark E. Kelly, die “Hello Moncton” riep. Subliem! Bono vuurde regelmatig ook een boodschap de wereld in. Hij steunde nog eens Amnesty International en Aung San Suu Ky . En in de micro roepen dat je Moncton en Canada geweldig vindt, deed de menigte krijsen natuurlijk. Het leek alsof de groep er geen punt achter wilde zetten, durfde zetten. Het einde van een tijdperk, ook voor hen. De show duurde meer dan twee en een half uur. Helemaal op het einde dimden de lichten, lieten Bono en Co hun instrumenten achter en gingen ze naast elkaar het publiek groeten. Een zeer mooi en emotioneel moment.

Vraag me niet hoe het komt, maar op een half uur tijd waren 80.000 mensen allemaal netjes buiten gewerkt. Door vier grote uitgangen stroomden de mensen in alle richtingen. Terug aan onze auto raakten we verbazingwekkend snel op de autoweg naar huis. Geen file, geen gedrum, geen chaos. Alleen steengoede herinneringen aan een perfect concert.

Hieronder een filmpje van de intro van het concert, niet van mij, maar van iemand op de eerste rij.

zaterdag 30 juli 2011

Deze blog in je email

Ik heb een nieuwe gadget toegevoegd in de rechterkolom van deze blog. Een aantal mensen hebben gevraagd of het mogelijk was om nieuwe berichten via email te ontvangen. Dat kan nu als je je email adres invult in het daartoe bestemde vakje rechts of op onderstaande link klikt. Van zodra er een nieuw bericht gepost wordt, krijg je dat automatisch in je elektronische postbus. Handig en 100% veilig.
Doe er uw voordeel mee!

Subscribe to Canadagboek by Email

woensdag 27 juli 2011

U2

Zaterdagavond komt U2 optreden op de concertwei van Magnetic Hill in Moncton. De organisatoren verwachten zo`n 80.000 bezoekers. Alle hotels, B&B`s en campings in de ruime omgeving zijn volgeboekt. Het concert is the talk of the town. Al dagenlang is de opbouw van het indrukwekkende concertpodium voorpaginanieuws in de krant (er gebeurt hier zo weinig en criminaliteit is verwaarloosbaar, dus kan de krant alle registers open trekken).


Moncton is er de afgelopen jaren in geslaagd om enkele flinker kleppers naar de stad te halen, waaronder AC/DC en The Rolling Stones. Daarmee lijkt het Halifax zelfs in te halen als entertainment hoofdstad van de ruime regio. En ja, wij gaan ook naar het concert. We hadden onze tickets al op zak nog voor we naar Canada verhuisden.

zondag 24 juli 2011

Lode in de krant, bis

Een van de mensen die ik ontmoette aan de MAGMA Senior Stand was een journalist van de Times & Transcript, de lokale krant hier. Hij publiceerde vanochtend enkele zinnen over het gesprek dat we hadden. Lode in de krant, bis. (zoek me ook op de foto!)

zaterdag 23 juli 2011

Mosaiq Festival

Mijn werkgever, MAGMA, organiseerde samen met het stadsbestuur het tweedaagse multiculturele Mosaiq Festival in hartje Moncton. Main Street was afgesloten voor optredens, workshops, eetstandjes en dansvoorstellingen. MAGMA beschikte er over een grote tent om haar diensten te promoten. Ik had er ook een standje met mijn eigen afdeling opgezet, de Immigrant Seniors. Twee dagen lang (vrijdag en zaterdag) heb ik bijna de hele dag rechtop gestaan en onophoudelijk uitleg gegeven aan mensen die passeerden aan onze tent. De sociale interactie is hier heel anders dan in Belgie. Mensen stellen zelf vaak vragen of zijn ook werkelijk geinteresseerd als ik ze aanspreek met een woordje uitleg . Iemand negeren als hij of zij je aanspreekt wordt hier als extreem grof gezien. Een vriendelijke ``How are you today?’’ volstaat om een gesprek in gang te zetten. Twee vermoeiende maar interessante en kleurrijke dagen.

dinsdag 19 juli 2011

Bar Harbor vanuit een Cessna

Op een kwartiertje rijden van ons vakantiehuis lag de luchthaven van Bar Harbor. Nu ik erover nadenk, in de States moet je zelden langer dan 15 minuten rijden om een vliegveld te vinden. De omgeving was zo mooi dat we het allemaal wel eens vanuit de lucht wilden bekijken. Ik had mijn vlieglicentie bij en ook Bart heeft bijna z’n brevet op zak (de man zweeft ook bovendien) maar het bleek een heel gedoe om uitgecheckt te worden op een lokaal vliegtuig. Daarom besloten we ons te laten vliegen. We boekten een korte tour van de regio. Aan boord van een Cessna 172 vlogen we over meren, bossen, dorpen én ons vakantiehuisje. Prachtige trip boven een prachtige regio! Vreemd ook om op de rechterstoel van een Cessna te zitten ...

maandag 18 juli 2011

Lamoine, Maine

We hebben er een verlengd weekend met Leen en Bart opzitten. Die goede vrienden wonen in de Amerikaanse staat Massachusetts. Dat ligt op de grote landkaart maar een paar centimeter van Moncton verwijderd, maar in de praktijk is dat ongeveer 8 uur rijden over de eenzame en oersaaie Interstate-95. Zowel voor hun als voor ons is het een fikse rit die je liever niet doet. Daarom hadden we een tijdje geleden plannen gemaakt om elkaar in het geografische middelpunt te treffen. Op die manier moeten we elk maar 4 uur rijden, nog net doenbaar, zeker over Noord-Amerikaanse wegen. Het middelpunt blijkt Lamoine te zijn, een klein dorpje in de Amerikaanse staat Maine. Daar hebben we dus enkele dagen gesleten.

We hadden er een prachtig vakantiehuis gehuurd. Een kast van een woning diep weggestoken in de bossen van Maine. Toen we `s avonds laat toekwamen moeten we in het donker de weg naar de voordeur zoeken over een verlaten grindpadje. Enkele uren later bleek bij het wakker worden in welk paradijs we beland waren. Vanuit de woonkamer keken we een groot meer in. Het huis was zo goed verstopt dat telefoon en internet via satteliet gingen en het water uit een eigen bron stroomt.

Het waren drie zalige dagen. De kinderen speelden zorgeloos met water en ballonnen in de grote tuin rondom het huis. Elke avond lag er wel iets op de barbeque, het weer was op-en-top en de omgeving was wellicht de grootste openbaring. De staat Maine had in mijn hoofd altijd een saaie bijklank: veel nietzeggende bossen. Die bossen waren er inderdaad, maar het uitzicht en de variatie waren betoverend. Onthou het als je eens in de buurt bent: Bar Harbor National Park in Maine!

donderdag 14 juli 2011

Dik en dun

Het is niet mijn gewoonte om mijn licht te laten schijnen over de politieke toestand in Belgie. Dat zal in ook nu niet doen. Ik wil gewoon even onderstaande spotprent meegeven omdat ik ze steengoed vind. De dikke en de dunne op z'n Belgisch anno 2011 ...

dinsdag 12 juli 2011

Weather Warning

Environment Canada heeft in de vooravond een Weather Warning de wereld in gestuurd, een waarschuwing voor 'zwaar weer' dus. Dat bericht is dan regelmatig op radio en televisie te horen en op de website als volgt te lezen:

Severe thunderstorm warning for Moncton and Southeast New Brunswick continued

An area of severe thunderstorms is moving through central and eastern portions of New Brunswick. Cells extend from Miramichi southwest toward Boiestown while another group of cells is approaching the Moncton region. These cells are capable of producing heavy rain winds gusting up to 90 km/h and hail near 2 cm in diameter.

This is a warning that severe thunderstorms are imminent or occurring in these regions. Remember some severe thunderstorms produce tornadoes..Listen for updated warnings.

A warm and humid airmass continues to trigger thunderstorms across parts of Central and Eastern New Brunswick this evening. It is anticipated that some of these thunderstorms could be severe and thus have the potential to produce strong winds hail and heavy rainfall.

Dat wordt weer een schouwspel vanavond...

vrijdag 8 juli 2011

William en Kate met of zonder cowboyhoed

Gelezen op De Standaard Online:

De Britse prins William en zijn vrouw Kate hebben de Canadezen geschoffeerd. Donderdag kwam het prinselijk paar aan in de Canadese stad Calgary, waar ze een witte cowboyhoed kregen aangeboden. Tot ongeloof van de vele Canadezen weigerden ze de hoeden op te zetten.

Met het niet opzetten van de hoeden begingen de twee een grote blunder, want de handgemaakte witte hoeden worden gezien als symbolische sleutel van de stad. Burgemeester Naheed Nenshi bleef vertrouwen houden in de prins en zijn vrouw. 'Ze vroegen me hoe de hoed gedragen moet worden. Gasten leg je geen verplichtingen op. Ik verwacht het paar nog wel in cowboystijl.'

En de burgervader had gelijk. Bij de opening van de Calgary Stampede kwamen de twee geheel in stijl. Ze arriveerden op een koets, gekleed in een simpel hemd en jeans. En uiteraard prijkten de hoeden dit keer wel op de koninklijke hoofden.

woensdag 6 juli 2011

Warmterecord

Sinds enkele dagen breekt de temperatuur records, voor ons althans want we hebben hier nog nooit een zomer meegemaakt. Het kwik steeg vandaag tot 32.1 graden in de schaduw. Door de hoge vochtigheid voelde dat aan als 35 graden. Bij het weerbericht krijg je die twee waarden ook telkens te horen: de officiele temperatuur en de gevoelstemperatuur (humidex). Morgen wordt het bijvoorbeeld 25 graden maar dat zal aanvoelen als 28. Summer's here baby!

dinsdag 5 juli 2011

Barbecue

Dit is'm, onze eerste Canadese barbecue.
Het moest er ooit van komen.

Toen de temperatuur eind maart boven het vriespunt steeg, vulde de geur van vers gebraden vlees meteen de straten en onze neuzen. Op Victoria Day, begin mei, was het hek helemaal van de dam want die dag wordt algemeen beschouwd als de echte start van het barbecue seizoen. Letterlijk bij alle buren staat een barbecueset op de deck (een houten terras achter het huis). Om onze integratie te bevorderen, en omdat ik al weken zin heb om zelf aan het BBQ-en te slaan, hebben we ons vandaag een bescheiden toestel aangeschaft.

Het overgrote deel van de barbecues hier werkt op gas, ook de onze. Gas is hier erg goedkoop. Een aantal toestellen draait op electriciteit en wie heel goed zoekt, vindt af en toe nog een exemplaar op houtskool. Voor een Canadees hoort de barbecue evenzeer bij de keuken als de koelkast of microgolfoven. Het ding wordt hier veel intensiever gebruikt dan in Belgie. Op de middag snel enkele hotdogs of hamburgers op de grill en 's avonds een kippenbout of een malse steak. Ook aardappelen, vis of wat mais kan snel op het vuur. Wij hebben zonet onze nieuwe aankoop ingewijd met een malse kippenspies.